ترجمه: بزرگترین عیب آن است كه عیبى را كه خود نیز داراى؛ در دیگران عیب بشمارى.

كسانى هستند كه عیب و ایرادى را كه در اعمال و رفتار خودشان وجود دارد نمى بینند و به حساب نمى آورند؛ اما همین كه آن عیب را در شخص دیگرى ببینند، زبان به عیب جویى و انتقاد باز مى كنند، و از عیب آن شخص در همه جا سخن مى گویند.

براى مثال: گاهى كسانى را مى بینیم كه براى حقوق انسانى دیگران ارزش ‍ قائل نیستند و حق آنان را پایمال می كند، قول و قرارهاى خود را به هم می زنند و وعده هایى را كه به مردم داده اند انجام نمى دهند. اما همین اشخاص، به محض آنكه دیگرى، كمترین حق آنان را پایمال كنند، یا مختصرى بدقولى كنند و ...  فریادشان به آسمان می رود، و همه جا، از آن شخص، عیب جوئى و انتقاد می كنند.

امام علیه السلام مى فرمایند: این خود، بزرگ ترین عیب است كه تو، عیبى را در مردم ببینى و آن را زشت و ناپسند بشمارى و زبان به انتقادش بگشایى، در حالی كه خودت نیز، شبیه همان عیب را داشته باشى، ولى به آن توجه نكنى.

البته، منظور امام این نیست كه وقتى در دیگران عیبى را دیدى كه خودت نیز شبیه آن عیب را دارى، همین كافى است كه عیب دیگران را به زبان نیاورى؛ و در عوض عیب خودت سر جایش باقى بماند. بلكه منظور این است كه وقتى عیب دیگران، باعث ناراحتى ما شد هوشیار باشیم و فوراً به خود آئیم و ببینیم كه آیا خود ما نیز آن عیب را داریم یا نه؟ اگر دیدیم كه خودمان نیز، داراى همان عیب هستیم، در صدد بر طرف كردن آن برآئیم، زیرا آن عیب، همانطور كه در وجود دیگران ما را ناراحت كرده است، در وجود ما نیز باعث ناراحتى دیگران خواهد شد.